SEKSUALNE NEUROZY NASZYCH RODZICÓW

Natalia Klepacka, absolwentka Łódzkiej Szkoły z roku 2016, dostała rolę – wizytówkę, którą umieszcza w przegródce „talent” każdy wrażliwy widz. Jej Dora to długowłosa, kierowana instynktami istota bez makijażu, cierpiąca na rozmaite nerwowe przyruchy. Nie ma w nich jednak sztuczności, publiczność nie patrzy na scenę wstydliwie, jak to czasami bywa w „Dybukach” czy „Nocach Helvera”. Ma rację „chłopak Dory”, Elegancki Pan (przerażająco wiarygodny jako wulgarny dewiant Bogusław Suszka), kiedy nazywa ją „aniołem”. Klepacka zbudowała postać zagubionej młodej kobiety, która „umie czytać, ale nie potrafi zapamiętać” (...)
(…) twórcy nie idą łatwą drogą, wyznaczając kierunek rozwoju jednej z najlepszej moim zdaniem scen w Polsce. Sceny, która proponuje skończone, precyzyjne dzieła. W epoce spektakli patchworkowych, spektakli-instalacji oraz spektakli-improwizacji, gdzie czasami próżno szukać sensu i myśli autora umieszczonego na plakacie, jest to wartość nie do przecenienia. Siłą Jaracza są bardzo dobre teksty – klasyka albo niebanalne obcojęzyczne dramaty współczesne – i mocny zespół, pełen charyzmatycznych osobowości. Publiczność docenia też psychologiczne aktorstwo i scenografię, która współgra z treścią dramatu, czego nie da się powiedzieć o wielu spektaklach w naszym kraju. Na obu przedstawieniach, które oglądałam, widownia była pełna i oklaskiwała aktorów na stojąco. A nie były to spektakle premierowe. Jaracz najwyraźniej rozpoznaje potrzeby mieszkańców Łodzi i może liczyć na ich zainteresowanie, gdy na afiszu pojawia się nowy tytuł. Modelowa symbioza.

W spektaklu Zawodzińskiego urzeka scenografia jego autorstwa. Pomysł, by wyeksponować na scenie zwierzęcy szkielet w przezroczystej gablocie – jak w gabinecie osobliwości – jest świetny”

Na Małej Scenie sztukę szwajcarskiego autora Lucasa Bärfussa wyreżyserował Waldemar Zawodziński. Trzeba klasy, dobrego smaku, estetycznego wyczucia, by tekst, który łatwo przekierować w stronę pornograficznej farsy, przełożyć na sceniczny język tak, by bolało...

Matka (Urszula Gryczewska), we wspaniałym, pięknie granym, ale i okrutnym monologu do Męża (Mariusz Witkowski), wprowadza wątek eugeniczny (...) Gryczewska łączy tę tyradę z opowieścią utkaną z fizycznych, cielesnych detali samotnego macierzyństwa (…). 
Oprócz Gryczewskiej i Witkowskiego, w spektaklu jest jeszcze trzecia mocna rola – Zofii Uzelac jako unieruchomionej na wózku, krzykliwej Matka Szefa. To epizod, ale w "feminizującej" scenie rozmowy z Dorą o kobiecości, wyciągając z torebki papierosa, czytając gazetę Uzelac drobnymi stypizowanymi gestami, charakterystyczną mimiką (osadzonymi w charakteryzacji i kostiumie) kreśli całą biografię swojej postaci – prostaczki, która zawzięła się i budując majątek na drobnym handlu awansowała do wyższej grupy społecznej

Waldemar Zawodziński przygotował przedstawienie z dużym szacunkiem dla tekstu. Jego inscenizacja nie szokuje brutalizmem, nie epatuje seksem, odwołuje się do empatii, a nie do łatwych emocji (...). Efektowna, a przy tym metaforyczna scenografia, grana na żywo improwizowana muzyka Leszka Kołodziejskiego (...), a także – a może przede wszystkim – dobrze dobrana obsada i zaufanie do aktorów pozwoliły reżyserowi osiągnąć sukces. (…).
Dawno nie widzieliśmy tak dobrego aktorstwa, jakie pokazały Natalia Klepacka i Urszula Gryczewska (…). Obie znakomite, w dodatku grające ze sobą w jakiejś scenicznej symbiozie. (…). Wielkie wyrazy uznania należą się też Natalii Klepackiej, której kreacja to znacznie więcej niż kilka podpatrzonych gestów i charakterystyczny sposób mówienia. Jej Dora zmienia się (po odstawieniu leków, po poznaniu przypadkowego kochanka), jej Dora ma momentami poczucie humoru, jej Dora zachowuje jakąś dziewczęcą niewinność. Obiecujący debiut w Jaraczu.